Wie trouwde met Ulrike Eleonora van Zweden?

Ulrike Eleonora (Stockholm, 23 januari 1688 — aldaar, 24 november 1741) was koningin van Zweden van 1718-1720. Zij was de tweede dochter en het jongste kind van koning Karel XI van Zweden en Ulrika Eleonora van Denemarken. In 1715 huwde ze met Frederik van Hessen-Kassel.

Vanaf 1713 nam Ulrike, vanwege buitenlands verblijf van Karel XII, deel aan de zittingen van de senaat. Ze was door Karel gerechtigd om alle besluiten van de senaat te ondertekenen en alle post te openen, ook die aan de koning persoonlijk gericht was. Haar positie was feitelijk gelijk aan die van een regentes.

Na de dood van haar broer Karel liet ze zich onmiddellijk op een openbare zitting van de Rijksdag te Uddevalla tot nieuwe koningin benoemen. Hiermee trachtte ze haar neef Karel Frederik van Sleeswijk-Holstein-Gottorp, de zoon van haar oudere zus Hedwig Sofia, voor troonopvolging uit te sluiten. De senaat was zo overrompeld dat ze zonder weerstand met de benoeming instemde.

De krijgsraad, het enige rechtsgeldige bestuur na de dood van de koning, verzette zich wel. Naar het oordeel van de krijgsraad berustte de troonopvolging niet op erfrecht, maar was deze afhankelijk van een verkiezing. Nadat Ulrike - hiertoe gedwongen na haar onrechtmatige handelwijze - hiermee instemde, werd ze op 23 januari 1719 alsnog tot koningin gekozen en op 17 maart in Uppsala gekroond. Aan haar troonopvolging was een regeringshervorming verbonden. Het machtscentrum kwam in handen van de Rijksdag.

Vanaf het begin wenste Ulrike met haar echtgenoot Frederik te regeren, maar de Rijksdag verzette zich hiertegen. Desondanks wist Frederik steeds meer politieke invloed te bemachtigen. Toen Ulrike problemen kreeg met enkele senaatsleden, maakte hij daarvan handig gebruik om het vertrouwen van de senatoren te winnen. Op 29 februari 1720 deed Ulrike afstand van de troon ten gunste van haar echtgenoot, die als Frederik I ging regeren, met de afspraak dat Ulrike opnieuw koningin zou worden als haar man eerder zou overlijden.

Na de troonswisseling bekommerde Ulrike zich om liefdadigheid. Alleen tijdens een verblijf in het buitenland (1731) en een ziekbed (1738) van Frederik nam ze regeringsverantwoordelijkheid op zich.

Ulrike was het laatste lid uit het geslacht Wittelsbach dat op de Zweedse troon zat. Haar huwelijk bleef kinderloos.

Frederik I (Kassel, 17 april 1676 - Stockholm, 25 maart 1751) was van 1720 tot 1751 koning van Zweden en van 1730 tot 1751 landgraaf van Hessen-Kassel. Hij was de derde zoon van Karel van Hessen-Kassel en Maria Anna van Koerland, prinses van Koerland.

In 1700 huwde hij met zijn eerste vrouw Louise Dorothea Sophia van Brandenburg (1680-1705). Zijn tweede vrouw, met wie hij in 1715 huwde, was Ulrike Eleonora van Zweden (1688-1741), een dochter van Karel XI en zuster van de toenmalige heersende Zweedse koning Karel XII.

Volgens sommigen was het een helper van Frederik die het fatale schot afvuurde waaraan zijn zwager, koning Karel XII van Zweden, in 1718 overleed. Na de dood van haar broer Karel liet Ulrike zich snel op een openbare zitting van de Rijksdag te Uddevalla tot nieuwe koningin benoemen. Hiermee sloot ze haar neef Karel Frederik van Holstein-Gottorp, de zoon van haar oudere zus Hedwig Sofia, voor troonopvolging uit. Vanaf het begin wilde Ulrike samen met haar echtgenoot Frederik regeren. Maar de Rijksdag verzette zich tegen deze wens. Desondanks wist Frederik steeds meer politieke invloed te bemachtigen. Toen Ulrike problemen kreeg met enkele senaatsleden, maakte hij handig gebruik van deze strijd en zou hiermee het vertrouwen van deze senatoren winnen. Op 29 februari 1720 deed Ulrike afstand van de troon ten gunste van haar echtgenoot, die als Frederik I de troon besteeg, met de afspraak dat Ulrike opnieuw koningin zou worden als haar man voor haar zou overlijden; Ulrike zou echter tien jaar voor haar echtgenoot overlijden.

Bij de Vrede van Nystad, die op 10 september 1721 gesloten werd, moest Zweden Estland en Lijfland afstaan aan het Tsaardom Rusland en verloor het bijna alle gebieden in Duitsland. Zweden was alzo zijn status van regionale grootmacht kwijt.

Frederik, zonder wettelijke erfgenamen, werd na zijn dood in 1751 in Zweden opgevolgd door Adolf Frederik van Holstein-Gottorp, die in 1743 tot troonopvolger was gekozen. In Hessen-Kassel volgde zijn broer Willem VIII hem op.

Frederik I was de stichter van drie van de moderne Zweedse ridderorden; de Orde van de Serafijnen, de Orde van het Zwaard en de Orde van de Poolster. De Serafijnenmedaille draagt zijn portret.