Wie trouwde met Isabella van Brazilië?

Isabella Christina Leopoldina Augusta Michaela Gabriela Rafaela Gonzaga van Orléans-Bragança (geboren van Bragança-Bourbon-Sicilië) (Rio de Janeiro (Brazilië), 29 juli 1846 – Château d'Eu, Eu (Frankrijk), 14 november 1921) (Portugees: Dona Isabel do Brasil), was de kroonprinses van het Braziliaanse Rijk. Als titel droeg ze: keizerlijk prinses en tijdens de laatste jaren van haar vaders regering was ze ook bekend als de prinses-regentes. Nadat de monarchie in Brazilië was afgeschaft, werd ze het hoofd van de Braziliaanse keizerlijke familie en titulaire keizerin van Brazilië.

Ze regeerde drie maal als regentes van Brazilië, toen haar vader niet aanwezig was in het land. In de Braziliaanse geschiedenis staat Isabella bekend als de eerste vrouwelijke leider in het postkolonialistische tijdperk. In 1888 ondertekende Isabella de Lei Áurea, de 'Gouden Wet' die definitief een einde stelde aan de slavernij in het Braziliaanse Rijk. Voor haar vrome karakter en haar rol in de afschaffing van de slavernij in Brazilië werd ze door paus Leo XIII bekroond met de Gouden Roos. In 1889 werd haar vader, keizer Peter II, door het leger van de troon gestoten en werd er een einde gemaakt aan de Braziliaanse monarchie; dit belette haar de Braziliaanse troon te kunnen verwerven. Titulair keizerin Isabella stierf op 14 november 1921 in het kasteel van Eu in Frankrijk.

Gastão de Orléans, Conde d'Eu (em francês: Louis Philippe Marie Ferdinand Gaston d'Orléans; Neuilly-sur-Seine, 28 de abril de 1842 — Oceano Atlântico, 28 de agosto de 1922), foi um príncipe e militar francês, casado com a herdeira do trono brasileiro, a Princesa Isabel. Era o filho mais velho do príncipe Luís de Orléans, Duque de Némours e da princesa Vitória de Saxe-Coburgo-Koháry, e portanto, membro da Casa de Orléans, como neto do rei Luís Filipe I da França. Foi capitão de cavalaria na Guerra Hispano-Marroquina e comandante-chefe do exército imperial durante a Guerra do Paraguai.

Com a queda da Monarquia de Julho, sua família foi banida da França e passou a viver no Palácio de Claremont, perto de Londres, cedido pela Rainha Vitória, prima de sua mãe. O Conde d’Eu estudou na Espanha, onde frequentou a Academia Militar de Segóvia. Participou da guerra contra os mouros de Marrocos, ganhando o posto de capitão de cavalaria e algumas medalhas.

Casou-se, em 1864, com a herdeira do trono brasileiro, a Princesa Isabel, com quem teve quatro filhos: Luiza Vitória, Pedro de Alcântara, Luiz e Antonio. Foi promovido a comandante geral de artilharia e presidente da comissão de melhoramentos do Exército, quando deu início à Guerra do Paraguai. Em 1869 foi nomeado para substituir o Duque de Caxias, na condição de comandante-chefe dos Exércitos Aliados – Brasil, Argentina e Uruguai. Com o fim do conflito, em 1870, o Conde d’Eu decretou, com a permissão do Imperador, o fim da escravidão no Paraguai.