Wie trouwde met Cristina di Danimarca?

Cristina di Oldenburg (Nyborg, novembre 1522 – Tortona, 10 dicembre 1590) nata principessa di Danimarca, Norvegia e Svezia, divenne per matrimonio dapprima duchessa di Milano, poi duchessa di Lorena ed infine reggente dello stesso ducato in vece del figlio minorenne dal 1545 al 1552.

La sua figura ebbe una notevole importanza politica nell'Europa della metà del Cinquecento, in quanto fu spesso oggetto di un'accurata politica matrimoniale guidata da suo zio, l'imperatore Carlo V. Abile politica e diplomatica, fu una delle principali consigliere di suo figlio Carlo III. Fu inoltre pretendente ai troni di Danimarca, Norvegia e Svezia dal 1561 al 1590, non riuscendo comunque a riconquistare il diritto di successione dopo la morte di suo padre. Terminò la sua vita come signora di Tortona, feudo donatole dal primo marito.

Francesco II Sforza (4 februari 1495 - 24 oktober 1535), ook bekend als Francesco Maria Sforza, was de laatste onafhankelijke hertog van Milaan van 1521 tot zijn dood. Hij was de zoon van Ludovico Sforza en Beatrice d' Este.

Zijn moeder Beatrice stierf bij de geboorte van een doodgeboren kind op 2 januari 1497. Zijn vader werd in 1499 door de Franse koning Lodewijk XII afgezet en in het kasteel van Loches opgesloten. Daarop vluchtte Francesco met zijn oudere broer Massimiliano naar het hof van keizer Maximiliaan van Oostenrijk, die met Francesco's nicht, Bianca Maria Sforza was gehuwd.

Men verwachtte van Francesco een geestelijke carrière. Francesco, laatste telg van zijn familie, werd door keizer Karel V in 1525 benoemd tot hertog van Milaan, nadat de keizer de Fransen uit Lombardije had verdreven. Milaan was economisch uitgeput door 20 jaar oorlog. Hij bevorderde het cultureel en economisch herstel.

In 1526 ging hij de tweede Heilige Liga aan samen met koning Frans I van Frankrijk, paus Clemens VII en de republiek Florence. In 1533 huwde hij Christina van Denemarken, dochter van Christiaan II van Denemarken en Isabella van Habsburg. Hij vocht bij de Slag van Bicocca, en werd lid van de Liga van Cognac tegen Karel V.

Door zijn kinderloze dood in 1535 laaide de Italiaanse Oorlog weer op. Zijn broer Giovanni Paolo won kort na zijn dood het hertogdom Milaan terug, maar stierf in hetzelfde jaar in geheimzinnige omstandigheden.

Frans I van Lotharingen (Nancy, 23 augustus 1517 — Remiremont, 12 juni 1545) was voor een korte periode hertog van Lotharingen en van Bar, namelijk gedurende 363 dagen in 1544 en 1545.

Hij was de oudste zoon van hertog Anton van Lotharingen, bijgenaamd de Goede, en hertogin Renate van Bourbon-Montpensier. Hij werd tijdens zijn jeugd opgevoed aan het koninklijk hof in Parijs, bij zijn peetvader en naamgenoot Frans I van Frankrijk.

Hij was van 1539 tot aan zijn dood (1545) heer van Mercoeur, in opvolging van zijn moeder.

Hij was verloofd met Anna van Kleef, doch de verloving werd gestopt omwille van de protestantse ommekeer van Anna. Hij huwde vervolgens met Christina van Denemarken, weduwe van de hertog van Milaan, Francesco II Sforza en pro-Habsburgs. Zij huwden in Brussel in 1541. Na de dood van zijn vader Anton volgde hij hem op als hertog van Lotharingen en Bar. In die korte regeerperiode bemiddelde hij succesvol tussen keizer Karel V en koning Frans I van Frankrijk in hun militaire campagnes in Champagne. Voor beide invasielegers was er geen geld meer en de troepen muitten aan beide kanten. In de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Crépy-en-Laonnois werd de Vrede van Crépy ondertekend op 18 september 1544.

Kort nadien stierf Frans I van Lotharingen en hij liet drie kinderen na, onder wie zijn tweejarige troonopvolger Karel III van Lotharingen. Zijn weduwe Christina van Denemarken en zijn 21-jarige broer Nicolaas, de prins-bisschop van Metz, werden co-regent van Lotharingen. Zij vertegenwoordigden de twee strekkingen aan het Lotharingse hof: de eerste pro-Habsburgs en de andere pro-Frans.