Wie trouwde met Aliénor d'Angleterre (1269-1297)?

Alfons III (?, 1265 – Barcelona, 18 juni 1291), bijgenaamd el Liberal ("de Vrije") of el Franc ("de Vranke"), was koning van Aragón, Valencia en graaf van Barcelona (als Alfons II) vanaf 1285. Hij veroverde het koninkrijk Majorca tussen zijn troonsbestijging in 1285 en 1287.

Hij was de oudste zoon van Peter III van Aragón en Constantia van Sicilië, dochter en erfgename van Manfred van Sicilië. Zijn grootmoeder aan moederszijde was Beatrice van Savoye, een dochter van Amadeus IV van Savoye en Anna van Bourgondië.

Kort na zijn troonsbestijging startte hij een veldtocht om de Balearen weer in te lijven bij het koninkrijk Aragón. Die waren na de dood van zijn grootvader Jacobus I van Aragón verdeeld tussen diens twee zoons: Peter III van Aragón en Jacobus II van Majorca, respectievelijk de vader en oom van Alfons III.

Alfons III verklaarde in 1285 de oorlog aan zijn oom Jacobus I en in de daaropvolgende jaren veroverde hij zowel Majorca als Ibiza. Het hoogtepunt van zijn koningsperiode was de verovering van Menorca, het laatste Balearische eiland op het kalifaat Córdoba in januari 1287. De laatste emir van Menorca, Abu Umar ibn Said, capituleerde in zijn fort Castell de Santa Àgueda. Deze dag vormt sindsdien de nationale feestdag van Menorca.

Oorspronkelijk trachtte hij ook de Aragonese aanspraken op Sicilië te laten gelden door zijn broer Jacobus II van Aragón te steunen in de strijd om Sicilië. Later zag hij hier vanaf en dwong hij zijn broer om deze aanspraken op te geven ten voordele van de Kerkelijke Staat.

Zijn regering werd gekenmerkt door de grondwettelijke strubbelingen met de Aragonese adel, wat uiteindelijk uitmondde in een verdrag dat bekend werd als de Unie van Aragón - de zogenaamde "Magna Carta" van Aragón. Hierdoor werden verschillende machtselementen van de koning overgedragen op de lagere edelen. Zijn onmacht om de eisen van de adel te weerstaan leidde tot een erfenis van verdeeldheid en onenigheid onder de Aragonese adel die het koninkrijk tot aan de rand van de anarchie zouden brengen.

Hij stierf op amper 27-jarige leeftijd in 1291 en werd begraven in Barcelona. Hij liet geen kinderen na, noch was hij ooit getrouwd. Hij werd opgevolgd door zijn broer Jacobus II van Aragón die sinds 1285 reeds koning van Sicilië was als Jacobus I van Sicilië.

Dante Alighieri vertelt in De goddelijke komedie (La Divina Commedia) dat hij Alfonso's geest zag zitten aan de poorten van het Vagevuur, samen met de andere vorsten die hij verantwoordelijk hield voor de politieke chaos in Europa gedurende de 13e eeuw. Alfonso III liet dus geen al te beste indruk na op zijn tijdgenoten en staat ondanks zijn veroveringen bekend als een zwakke vorst.

Hendrik III van Bar, (1247/1250 - september 1302 in Napels) was een graaf van Bar uit het Huis Scarponnois van 1291 tot 1302. Hij was de zoon van graaf Theobald II van Bar en diens tweede echtgenote Johanna van Toucy.

Hendrik was een aanhanger van koning Adolf van Nassau, door wie hij in 1295 tot een stadhouder aan de grens met Frankrijk werd benoemd. Zijn verhouding met Frankrijk was sinds het huwelijk van de erfgename van het aan Bar aangrenzende Champagne, Johanna I van Navarra, met de Franse koning Filips IV sterk belast. Daardoor werd Hendrik aan een sterker wordende druk van Frankrijk blootgesteld. Derhalve sloot hij zich nauwer aan met koning Eduard I van Engeland, met wie hij gemeenschappelijke interesses deelde. Daarom trouwde Hendrik op 20 september 1293 in Bristol met prinses Eleonora, met wie hij drie kinderen had:

• Eleonora, ∞ Llywellyn ap Owen, heer van Iscoed (- 1309)
• Eduard I (1296 - 11 november 1336 in Famagusta), graaf van Bar
• Johanna (- 31 augustus 1361), ∞ John de Warenne, 7e Earl of Surrey (- 1347)

In Grammont trad Hendrik op 25 december 1296 toe tot de tegen Frankrijk gerichte alliantie van graaf Guido I van Vlaanderen samen met de koningen Adolf van Nassau en Eduard I van Engeland, alsook de hertogen Jan II van Brabant en Albrecht I van Oostenrijk. Doch nadat Eduard I van Engeland en Adolf van Nassau de strijd slechts halfslachtig ondersteunden en Guido van Vlaanderen in oktober 1297 een wapenstilstand moest sluiten, stond Hendrik nu alleen tegen Frankrijk. Reeds in juni 1297 werd hij door Gaucher V de Châtillon bij Louppy-sur-Loison verslagen en kwam ten slotte na een tocht in Champagne in 1299 in Franse gevangenschap.

In het verdrag van Brugge (1301) werd hij gedwongen het Franse leengezag over al zijn bezittingen ten westen van de Maas te erkennen, waaronder ook zijn zetel van zijn macht Bar-le-Duc (Barrois mouvant). De Franse grens schoof daarmee van de Marne naar het oude Lotharingse gebied op, wat reeds in 1299 door koning Albrecht I in een bij Vaucouleurs overeengekomen akkoord met koning Filips IV van Frankrijk werd geaccepteerd. Als leengebied in het Heilig Roomse Rijk restte de graven van Bar de regio rond Pont-à-Mousson, die onder Hendriks achterkleinzoon Robert I tot een markgraafschap werd verheven.

Na zijn vrijlating en het accepteren van het verdrag trok Hendrik naar Zuid-Italië, om daar koning Karel II van Napels tegen koning Frederik II van Sicilië te ondersteunen. In de strijd tegen deze laatste werd hij verwond en hij stierf kort daarop.